Yazları 12 kışları 9-10 günü günlüğü.

Yazları 12 kışları 9-10 civarlarında Kadıköy'den eve dönüyorum. Minibüsler var, onlara binilir. Hizmet sektörü. Ben kışları 10-11 gibi Kadıköy'den eve döndüm hep. Dönüyorum. Başlamam gereken kitapların birçoğuna başlamadım ben, başladıklarımdan bir tanesini bile bitiremedim. Müzik dinliyorum sürekli, ne zaman başlayıp bittiklerini anlayamıyorum, başlamam gereken bir şarkıya başladığımda onun bittiğini de açıkça izlemek istiyorum, olmuyor. Yalnız başıma yürürken Tanrı'yla konuşuyorum. Tanrı benimle bazen konuşuyor. Yalnız yürürken. Işıklara çok takılıyorum, hem de yanıp sönüyorsa iyice ayar oluyor, kilitlenip kalıyorum. O sırada Tanrı'ya ne söylemekte olduğumu muhtemelen unutuyorum zaten. Bitirmem gereken laflara henüz başlayamamış bile oluyorum. Bazen konuşmayı bırakıyorum. Müzik dinlemeyi, müzik yapmaya çalışmayı da bırakıyorum. Kitapları zaten bıraktım. Minibüsleri bırakamıyorum, her akşam biniyorum. Bende bir takıntı oldular, minibüse binmezsem eve gelemiyorum. Eve gelirsem minibüse binmiş oluyorum. Evdeysem, bu geçmişimde yatan bir minibüsü doğruluyor.